Ayiş Yunis: "Vətənimin Yenidən Qurulduğunu Gördüm, Amma İndi Qəzzanın Gələcəyinə İnanmıram"

Ayiş Yunis 89 yaşında olsa da, həyatının ən ağır anını 77 il əvvələ, hələ 12 yaşında ikən yaşadığı dəhşətli köçə bağlayır. O, müharibə və zorakılıqla dolu uzun bir ömür yaşamasına baxmayaraq, o günü hələ də ən pis xatirəsi sayır. Ayiş Yunis vurğulayır ki, vaxtilə öz doğma yurdunun yenidən qurulmasının şahidi olub, lakin indiki dağıntı və vəziyyət fonunda Qəzzanın gələcəyi barədə ümidsizliyə qapılıb. Onun sözlərinə görə, həyatında heç nə 1948-ci ildə baş verən bu ilk böyük travma ilə müqayisə edilə bilməz.

Həmin hadisə Birinci Ərəb-İsrail müharibəsinin qızğın dövrünə, 1948-ci ilə təsadüf edirdi. Ayiş o vaxt cəmi 12 yaşındaydı. O və onun bütün böyük ailəsi Britaniya idarəçiliyində olan Fələstində yerləşən, üzümü, buğdası, qarğıdalısı və arpası ilə məşhur olan Barbara kəndindəki evlərini tərk etməyə məcbur olmuşdular. Ailəsi kəndi qorxu içində tərk edirdi. Ayiş o köç anını təsvir edərkən ağrısını dilə gətirir: "Nənəmlə qumlu yolla dəvəyə minib uzaqlaşarkən ağlamağa başladım."

Kənd sakinlərinin getməsinin yeganə səbəbi həyat təhlükəsi idi. Ayiş bildirir ki, onların yəhudilərə qarşı vuruşmaq üçün heç bir imkanı yox idi. Ailələr təkbaşına müqavimət göstərə bilməyəcəklərini dərk edirdilər, buna görə də kütləvi şəkildə evi tərk etməyə başladılar. Bu qərar həyatları üçün qorxduqları üçün verilmişdi. Ayiş Yunisin yaşadığı bu tarixi hadisə onun 89 illik həyat yolunda silinməz iz buraxıb və hazırda gördüyü mənzərələrin ona gələcək ümidini itirməyə vadar etdiyi aydın görünür.